Τώρα που μείναμε μόνοι μας, χωρίς τους φιλοξενούμενους τουρίστες μας, μπορούμε -όπως οι οικογένειες μετά από τις γιορτές- να τσακωθούμε ελεύθερα. Για τις αγαπημένες παραλίες ο λόγος, το Κόμητο και το Δελφίνι, που το καλοκαίρι που πέρασε παραμορφώθηκαν...
Για πολλούς από μας -τους ξένους-, το να έρθουμε σε ένα νησί είναι επιλογή ζωής με πολλές ανατροπές αλλά και προσδοκίες. Για πολλούς από τους ανθρώπους που γεννήθηκαν στη Σύρο, η παραμονή τους, σε πείσμα των καιρών, είναι μια πράξη γενναία αλλά και δύσκολη. Σε αυτές τις προσωπικές αποφάσεις σίγουρα μετρήθηκαν στα υπέρ η ηρεμία που μπορεί να προσφέρει αυτός ο τόπος, η επαφή με τη θάλασσα, μια βόλτα στην παραλία…
Για αυτά τα τελευταία ατού του νησιού θέλω να κάνω λόγο, γιατί η ισχύς τους απεμπολείται και η παροτρυντική τους εικόνα θολώνει. Δεν θα αναλύσω όμως εδώ το θέμα μόνο με βάση κάποιες προσωπικές επιλογές ή οικολογικές ευαισθησίες που μπορεί να μην τις διαθέτουν όλοι. Πρέπει να μπούμε και στην ουσία της αναπτυξιακής μας πορείας, κάτι που αφορά όλους.
Φέτος το καλοκαίρι, μέσα σε ένα κλίμα οικονομικής ανασφάλειας, δόθηκε λανθασμένα το σήμα ότι θα πρέπει να ξεπουλήσουμε τα πάντα, ότι θα πρέπει να εκμεταλλευτούμε κάθε σπιθαμή αυτού του τόπου, τώρα που μπορούμε γιατί αύριο ποιος ξέρει….
Η αλήθεια είναι, ότι ο γενικότερος αναπτυξιακός τουριστικός σχεδιασμός που αφορά τον νομό αλλά και κάθε νησί ξεχωριστά, δεν έχει γίνει ποτέ ολοκληρωμένα και η παραπάνω υστερική βιασύνη να βγάλουμε ΄΄ κάνα φράγκο΄΄ βρίσκει γόνιμο έδαφος να ριζώσει, απουσίας κάποιου άλλου προγράμματος. Έτσι τα επιχειρήματα, αφήστε μας να βγάλουμε το ψωμί μας, φαινομενικά έχουν βάση. Πόσα καρβέλια ψωμί όμως τελικά βγάζει μια ανάπτυξη που δεν προστατεύει κάποιες από τις ομορφιές ενός τόπου και πόσα καρβέλια καίει;
Η Σύρος είναι ένα νησί με πολύ μεγάλες δυνατότητες να απορροφήσει χρήματα λόγω της απόστασης από την πρωτεύουσα, της ιστορικότητάς της και της φυσικής της ομορφιάς. Το τρίτο πλεονέκτημα συγκριτικά με τις υπόλοιπες Κυκλάδες είναι το πιο αδύναμο. Και κακά τα ψέματα, δεν διαθέτουμε παραλίες όπως στην Μήλο στη Δονούσα ή ακόμα και στη Μύκονο. Σε σύγκριση βέβαια με την υπόλοιπη Ελλάδα ή και με την Ευρώπη σίγουρα θα τις καταχωρούσαμε στις άριστες. Είναι σαν να έχουμε φτάσει στη δεκάδα των καλλιστείων και μας ενοχλεί η ΄΄μελαχρινή΄΄ που πετάει λίγο το δοντάκι της….
Πρέπει βέβαια να βρούμε το βασικό ατού της ΄΄μελαχρινής΄΄ και αυτό δεν είναι παρά η ιστορία του νησιού και βεβαίως το ιστορικό αποτύπωμα που αυτή έχει αφήσει μέχρι σήμερα. Η αστική αρχιτεκτονική της Ερμούπολης, ο μεσαιωνικός οικισμός της Άνω Σύρου, η βιομηχανική επανάσταση και η προβολή της από το βιομηχανικό μουσείο, οι καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, οι ιστορικοί και προϊστορικοί οικισμοί της Πάνω Μεριάς κλπ. Αυτά θα πρέπει να κυριαρχήσουν στο να προβληθεί η ιδιαιτερότητα αυτού του νησιού εάν θέλουμε να έχουμε και μερικά καρβέλια του χρόνου.
Και βέβαια για να φτάνουμε καμιά φορά στο θέμα μας, στον κόσμο στον οποίο απευθύνεσαι, και που κυρίως θα αφήσει και κάποιο έσοδο στην τοπική κοινωνία, πρέπει να φροντίσουμε και να τον ταΐσουμε ποιοτικά και να του προσφέρουμε επαφή με την φύση. Αυτό το τελευταίο φέτος όσον αφορά στις παραλίες ήταν απαράδεκτο. Οι τελευταίες ήρεμες παραλίες, που μπορεί κάποιος να τις πλησιάσει χωρίς να χρειάζεται να περπατήσει χιλιόμετρα, δόθηκαν προς εκμετάλλευση χωρίς κανένα σχεδιασμό και χωρίς κανέναν έλεγχο. Πολλοί φίλοι, Έλληνες και ξένοι, φανατικοί λάτρεις του νησιού δήλωσαν ότι εάν δεν αλλάξει η κατάσταση που φαίνεται να συντελείται δεν έχουν λόγω να μας επισκέπτονται.. Δεν έχουν λόγω να δουν μία ακόμα Μύκονο, θα προτιμούσαν άλλωστε την αυθεντική.
Με τα πολλά, για αυτούς που θέλουν μπαρ -ταβέρνες -ξαπλώστρες (που μπορεί όλοι μας κάποια στιγμή να θέλουμε) υπάρχουν οι Αγκαθωπές, ο Γαλισσας, το Κίνι, η Αζόλιμνος, για αυτούς όμως που θέλουν μια βουτιά και μετά να ακούνε το κύμα η μόνη λύση είναι πια το περπάτημα…και αυτό μέχρι πότε γιατί κάποιοι ήδη ζαχαρώνουν και τις παραλίες της Πάνω Μεριάς.
Το Δελφίνι μέχρι πρότινος διέθετε ένα αναψυκτήριο και μια ταβέρνα. Δεν εξετάσαμε εάν το κτίσμα κοντά στον αιγιαλό ήταν παράνομο ή όχι γιατί αυτοί που το λειτουργούσαν δεν ΄΄ενοχλούσαν ΄΄ με τη μουσική ούτε τους λουόμενους ούτε τους γύρω κατοίκους. Ούτε βέβαια έστησαν εκατοντάδες καρέκλες στην παραλία τόσο που να μοιάζει με έκθεση επίπλων! Και φυσικά ούτε λόγος για την παραμονή των κερδών σε τοπικό επίπεδο…και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Το Κόμητο τώρα, κατά καιρούς είχε μια καντίνα, που μερικά καλοκαίρια μασκαρευόταν σε μπαράκι (χωρίς βέβαια την απαιτούμενη άδεια για να γίνει μπαράκι και να έχει μουσική). Φέτος εκτός από την καντίνα-μπαράκι είχαμε και πάλι ξαπλώστρες στην παραλία. Η άδεια έλεγε έναν αριθμό, νομίζω 24 και εκείνες από θαύμα πολλαπλασιάζονταν ειδικά την εποχή των θαυμάτων πριν και μετά τον Δεκαπενταύγουστο! Είχε και μια ομάδα Surf -που προσωπικά δεν με ενοχλούσε- αλλά που και σε αυτήν θα έπρεπε ο Δήμος να έχει φροντίσει να διαχωρίσει θαλάσσιο χώρο με σημαδούρες- για να μην μπλεκόμαστε όλοι μαζί.
Με αυτά και με αυτά, δεν σημαίνει ότι αραδιάζοντας ξαπλώστρες και ομπρέλες στις παραλίες θα αυξηθούν τα έσοδα του νησιού. Με αυτά και με αυτά εάν δεν αφήσουμε και κάποιες τοποθεσίες ανέγγιχτες, οι τουρίστες που έχουν το βίτσιο να εκτιμούν το περιβάλλον, τις τέχνες και την ιστορία θα προτιμήσουν κάποιον άλλο προορισμό.
Και μας θα μας μείνουν τα αποτσίγαρα στις πλαζ να τα μαζεύουμε όλο το χειμώνα μέχρι το επόμενο καλοκαίρι.
ΓΕΩΡΓΙΑ ΒΑΡΕΛΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.