Εκατόφυλλα στο χώμα

Έβγαλες το φουστάνι σου και το έριξες στο χώμα, κίτρινα, πορτοκαλί πέπλα, πέταλα ενός ποταμού με χρώματα και οθόνες, με τον άνεμο να μιλάει τα πρωινά, στης εθνικής τα οράματα και στις φωτιές ενός καινούργιου τραγουδιού , με τη βροχή να κλαίει για τον ήλιο που χάθηκε.

-Βροχή μου... οι αποψινές γλάστρες στάζουν αίμα και Βόσπορο. Στο καφενείο που τα φύλλα ασημώνονται και κερνάμε τη ζωή, τα δέντρα θέλουν να γίνουν κατάρτια σε καράβια με πλώρες  σκιές τις ανάγκης και άγνωστες λέξεις αγαπημένες.

-Μια πεταλούδα, τριαντάφυλλα του πάγου, ανθοδέσμες μικρών νάνων, οι βρόγχοι των εραστών, κλωστές των βράχων, της κουκουβάγιας η αναπνοή όταν κοιμάται. Ψιθύρισε μου για την πόλη που αγάπησα.

-Φως, αστεία των δεσμοφυλάκων, κραυγές μέσα στη νύχτα, ζηλεύεις τα αστέρια…, ησυχία…, επιτέλους ησυχία…, αδράχτι και ανέμη, δύσκολη μέρα, ντυμένη στο βαμβάκι, λησμονιά…, μαραίνονται οι ανατολές…, ησυχία…, επιτέλους ησυχία…

Κρυστάλλινος άνεμος, ράφια γεμάτα σκόνη, λιμάνια με ιδρώτα, δωμάτια γεμάτα μπουμπούκια που μεταμορφώνονται σε αρώματα που βυθίζονται στα αδειανά μου χέρια.

-Σκόρπησα στους ανθούς μιας πικροδάφνης, σκόνη γεμάτη φιλιά και σεντόνια, ταραγμένα χείλη και μάτια δειλινών, φυλαχτά που τράβηξα απ’ το λαιμό σου και τα μεσημέρια των δράκων.

Μαχαίρια, και το δάκρυ να ξεπλένει τη σκουριά, να ακονίζει το κύμα, ζάρια στο τάβλι της ζωής, νησιά του χειμώνα, κεριά νοικιασμένα, κορδέλες στο γαϊτανάκι μιας αποκριάς που πιστέψαμε ότι θα είναι αιώνια, γιορτή με στάχτη και βόλτες στο Γύρο του θανάτου, φεγγάρι λαμπάδα Πασχαλιάς.

-Είδα τη γριά που φυλάει του κέδρου την ανασεμιά, του μολυβένιου στρατιώτη τη στολή, τα παράθυρα που γεμίζουν απ’ την καρδιά σου, τη μοίρα της Αριάδνης, τα γερμένα κεφάλια των καθισμάτων της πλατείας.

Αρμενίζουν οι μπογιές και το μαύρο κύλησε στα σκαλοπάτια, μικρό κλειδί που ξέφυγε. Τα όνειρα χαρταετοί στον αέρα μιας Καθαρής Δευτέρας, παραγάδια που ξεψαρίζεις φίδια, σπασμένα τζάμια και ένα γαλάζιο να ζωγραφίζει ουρανό.

      ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΑΣ

chisdem@in.gr