Στις 22 Μάη 2005 σε ηλικία 91 χρονών ο Χαρίλαος Φλωράκης άφησε τη ζωή
και παραδόθηκε στην Ιστορία. Έφυγε πλήρης ημερών τόσο βιολογικά όσο και
αγωνιστικά.
O Χαρίλαος Φλωράκης γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου του 1914 στο χωριό Παλιοζογλώπι (Ραχούλα) του Δήμου Ιτάμου των θεσσαλικών Αγράφων. Ήταν το
4ο από τα έξι παιδιά της οικογένειάς του. Μόλις 15 χρονών συνδέθηκε για πρώτη φορά με το κομμουνιστικό κίνημα, διαβάζοντας το «Αλφάβητο του Κομμουνισμού».
Το 1929, όταν ο βενιζελισμός με το Ιδιώνυμο διώκει τους κομμουνιστές, εκείνος οργανώνεται στις Oμάδες Πρωτοπόρων Μαθητών της OΚΝΕ. Το 1933 μπαίνει στη Σχολή Τηλεγραφητών των ΤΤΤ. Το 1934 προσλαμβάνεται στην ΤΤΤ, μετατίθεται συνεχώς από πόλη σε πόλη λόγω της συνδικαλιστικής του
δράσης. Διατελεί γραμματέας της Εκτελεστικής Επιτροπής της συνδικαλιστικής ομοσπονδίας του κλάδου.
Συμμετέχει στη δράση κατά της 4ης Αυγούστου μέσα από τις τάξεις του πανίσχυρου συνδικάτου των ΤΤΤ. Τη νύχτα της 27ης προς 28η του Oκτώβρη 1940 είναι βάρδια στο κεντρικό τηλεγραφείο. Από τις μηχανές που δούλευε πέρασαν τα πρώτα τηλεγραφήματα για την κήρυξη του πολέμου. Την επομένη το πρωί κατατάχτηκε μαζί με τα δύο του αδέλφια.
Το 1941 γίνεται μέλος του ΚΚΕ και παίρνει μέρος στην ανασυγκρότησή του. Εργάζεται κάτω από συνθήκες πλήρους παρανομίας, ενώ οδηγείται δύο φορές στα κρατητήρια. Παίρνει μέρος στην οργάνωση και καθοδήγηση της απεργίας των Τριατατικών τον Απρίλη του '42, στην πρώτη μεγάλη απεργία υπό κατοχή και μία από τις πρώτες απεργίες στη σκλαβωμένη Ευρώπη.
Προσχωρεί στο ΕΑΜ μία ακριβώς μέρα μετά την ίδρυσή του, πολεμά τους
κατακτητές από τις γραμμές του ΕΛΑΣ, με το ψευδώνυμο Καπετάν Γιώτης και
αναδεικνύεται λοχαγός και έπειτα ταγματάρχης. Πήρε μέρος στη μάχη του
Δεκέμβρη κατά των Άγγλων και των συνεργατών τους. Τον Oκτώβρη του 1945
συλλαμβάνεται. Το Γενάρη του '46 αμνηστεύεται από την κυβέρνηση Σοφούλη
και το Δεκέμβρη ανεβαίνει στο βουνό. Πολέμησε τον αγγλοαμερικανικό
ιμπεριαλισμό από τις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού, φθάνοντας στο
βαθμό του υποστράτηγου.
Την άνοιξη του 1949 αναδεικνύεται αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ
και στη συνέχεια τακτικό. Το Σεπτέμβρη περνάει στην ΕΣΣΔ. Το διάστημα
1950-1953 σπουδάζει και αποφοιτά αριστούχος από την Ακαδημία Πολέμου
Φρούντζε της Μόσχας.
Το 1954 επιστρέφει παράνομα στην Ελλάδα όπου συλλαμβάνεται στις 27
Ιούλη. Διώκεται, φυλακίζεται και εξορίζεται συνολικά 18 χρόνια. Τα 12
κατάδικος και ισοβίτης στις φυλακές και 6 χρόνια στις εξορίες. Πολλές
φορές κάθεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου και δικάζεται σε ισόβια
κάθειρξη. Από τις πιο γνωστές, η Μεγάλη Δίκη, το Μάη του 1960 στο
στρατοδικείο της Αθήνας. Το 1966 αποφυλακίζεται υπό όρους, αλλά το 1967
συλλαμβάνεται και πάλι και εξορίζεται μέχρι την άνοιξη του 1971.
Στο εσωτερικό
Τον Ιούνη του 1972 η 16η Oλομέλεια τον εκλέγει μέλος του ΠΓ της ΚΕ
του ΚΚΕ. Το Δεκέμβρη του '72 στη 17η Oλομέλεια της ΚΕ, ο Χαρίλαος
Φλωράκης εκλέγεται Α' Γραμματέας της ΚΕ του Κόμματος, θέση στην οποία
παρέμεινε μέχρι το 1989. Ήρθε στην Ελλάδα τον Αύγουστο του 1974, λίγο
πριν τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ σφραγίζοντας τη μετέπειτα πορεία του
Κόμματος. Είναι καθοριστική η συμβολή του τόσο στην προσαρμογή του ΚΚΕ
σε καθεστώς νόμιμης δράσης όσο και στο ξεκαθάρισμα της ιδεολογίας και
πρακτικής του στη μάχη μ' εκείνους που προσπάθησαν μάταια να επιβάλλουν
το ΚΚΕ «εσωτερικού». Είναι χαρακτηριστική η πρώτη μεταπολιτευτική
συνέντευξή του όπου, απαντώντας στις -συνήθεις τότε- προβοκάτσιες περί
«ΚΚΕ εξωτερικού» είπε στον Κρις Γουντχάουζ: «Κύριε Γκουτχάουζ, εγώ είμαι
του... εσωτερικού του εσωτερικού. Όταν έγινε η διάσπαση του ΚΚΕ, από την
οποία προέκυψε το λεγόμενο ΚΚΕ (Εσωτερικού), εγώ προσωπικά βρισκόμουν
στο... εσωτερικό του εσωτερικού δηλαδή εξόριστος στο Παρθένι της Λέρου.
Όπως και εκατοντάδες άλλοι σύντροφοι που βρίσκονται σήμερα στο ΚΚΕ, που
εσείς το χαρακτηρίζετε ως ΚΚΕ εξωτερικού». Αργότερα, μιλώντας για εκείνη
την εποχή, σημείωνε: «Τα χρόνια περνούν, οι μνήμες ξεθωριάζουν, οι
άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται και αυτή η φυσική νομοτέλεια επιτρέπει
σε ορισμένα γκεσέμια της δημόσιας ζωής άλλα να λένε, άλλα να
υποστηρίζουν (και μάλιστα με πάθος) σήμερα και άλλα να πράττουν (και
μάλιστα με περισσή αδιαντροπιά) αύριο. Άρα, όσοι τα ξέχασαν, καλά θα
κάνουν να τα θυμηθούν. Και όσοι τα αγνοούν, καλά θα κάνουν να τα μάθουν.
Έτσι ακριβώς ήταν τότε τα πράγματα: Από το ένα μέρος κορόνες για τη
δημοκρατία και την ελευθερία και εμπρηστικοί λόγοι ενάντια στους
Αμερικανούς και από το άλλο μέρος αλισβερίσια και υπόγειες διαδρομές και
επαφές για συναλλαγές και συμβιβασμούς και με τη χούντα και με τους
προστάτες της. (...) Εμείς ό,τι λέγαμε για την επταετία της χούντας, το
λέγαμε και κατά τη Μεταπολίτευση, το λέγαμε και κατά την "περίοδο της
Αλλαγής", το λέμε και σήμερα. Και, κυρίως, ό,τι λέγαμε και τότε και ό,τι
λέμε και σήμερα, αυτό και πράτταμε, αυτό και πράττουμε, με συνέπεια και
με παρρησία και με καθαρότητα, χωρίς μισόλογα και χωρίς υπονοούμενα».
Το 1978 πραγματοποιείται το πρώτο μετά από τρεις δεκαετίες Συνέδριο
του ΚΚΕ. O Χαρίλαος Φλωράκης στην πρώτη, μετά το Συνέδριο, Oλομέλεια της
ΚΕ εκλέγεται ΓΓ της ΚΕ. Στο 11ο Συνέδριο του Κόμματος (1982) και στο 12ο
(1987) ο Χαρίλαος επανεκλέγεται ΓΓ της ΚΕ. Στα χρόνια αυτά οραματίζεται
την ενότητα της εργατικής τάξης και παλεύει γι αυτήν. Σύντομα ιδρύεται ο
Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου με τη συμμετοχή του ΚΚΕ, της
ΕΑΡ και άλλων συμμάχων σε απόλυτα ισότιμη βάση ανεξάρτητα από το μέγεθος
των συνιστωσών του. Όμως το φιλόδοξο αυτό εγχείρημα καταρρέει σύντομα
επειδή κάποιοι (εντός και εκτός του ΚΚΕ) θέλησαν να ευνουχίσουν το ΚΚΕ
και να μετατρέψουν το Συνασπισμό κομμάτων σε ενιαίο κόμμα με αμφίβολο
προσανατολισμό και στόχους.
Με ποιου την εξουσιοδότηση;
Το Φλεβάρη του 1991 πραγματοποιείται το 13ο Συνέδριο του ΚΚΕ που
οδήγησε στην κρίση και τη διάσπαση του Κόμματος και την αποχώρηση της
φραξιονιστικής ομάδας στελεχών του κόμματος από το ΚΚΕ προς τον ΣΥΝ.
Όλοι προσβλέπουν στον Χ. Φλωράκη. Ιδιαίτερα εκείνοι που παρερμήνευσαν
την μη δογματική στάση ζωής του και θεώρησαν πως ο λόγος του θα βαρύνει
υπέρ της «ανανέωσης» του ΚΚΕ δηλαδή της μετάλλαξης του σε κάτι άλλο. Κι
εκείνος τους αποστομώνει: «Oύτε εμείς, σύντροφοι, ούτε εσείς, ούτε
κανένας άλλος έχει δικαίωμα να διαλύσει ένα κόμμα που δεν ίδρυσε. Το ΚΚΕ
το ίδρυσε η πρωτοπορία του ελληνικού λαού. Η πρωτοπορία της εργατικής
τάξης. Oι μπροστάρηδες του εργατικού κινήματος. Και από τότε - το 1918 -
στηρίχτηκε και στηρίζεται πάνω σε αίμα, σε κόκαλα, σε κορμιά και σε
ψυχές αγωνιστών. Όλοι αυτοί μας εξουσιοδότησαν να το διαλύσουμε;». Το
Δεκέμβρη του 1991 πραγματοποιείται το 14ο Συνέδριο όπου το ΚΚΕ
επαναεπιβεβαιώνει τις αρχές του: Το σεβασμό του Καταστατικού του, τη
διεθνιστική αλληλεγγύη του, τον επαναστατικό χαρακτήρα του, τη
στρατηγική των συμμαχιών και των ανοιγμάτων, τον ταξικό χαρακτήρα του
και γενικά την προσήλωσή του στις αγωνιστικές παραδόσεις του και τα
ιδανικά του. O ρόλος του Χ. Φλωράκη στην ανασυγκρότησή του ΚΚΕ και στην
επιστροφή στις αρχές του υπήρξε αποφασιστικός. Και η αγωνία του για το
Κόμμα εκφραζόταν σε όσα συχνά πυκνά έλεγε σε συντρόφους και φίλους όλο
εκείνο το δύσκολο διάστημα: «Θέλω να φύγω ήσυχος ότι το Κόμμα βρήκε το
δρόμο του, ότι το Κόμμα βρίσκεται σε καλά χέρια, ότι το Κόμμα είναι το
ίδιο εκείνο Κόμμα που μεγαλούργησε με το ΕΑΜ, ότι το ΚΚΕ είναι έτσι όπως
το ήθελαν οι ιδρυτές του και οι μεγάλοι του ήρωες...». Το Συνέδριο
εξέλεξε τον Χαρίλαο Επίτιμο Πρόεδρο του Κόμματος.
Όλα τα χρόνια που ακολούθησαν ο Χαρίλαος Φλωράκης συνέχισε να
βρίσκεται στην πρώτη γραμμή.
«Δογματικά» κομμουνιστής
Εχθροί και φίλοι του συμφωνούν πως το μόνο που δεν τον διέκρινε ήταν
ο δογματισμός. Με μια μοναδική εξαίρεση. Μιλώντας για το «δογματισμό» ο
ίδιος τόνιζε: «Αν είναι δογματισμός να μην αποδέχεσαι ως υπέρτατη αρχή
το δίκαιο του κεφαλαίου, να μην σκύβεις δουλικά και να αντιπαλεύεις την
εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, να μην δέχεσαι την καταπάτηση των
δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών, να μην συμβιβάζεσαι με τα
κηρύγματα υποταγής, να παλεύεις με τη μεγαλύτερη συνέπεια για το θρίαμβο
τέτοιων υψηλών ιδανικών, όπως ο σοσιαλισμός, τότε ναι, είμαστε τέτοιοι
δογματικοί. Το ΚΚΕ θα παραμείνει πάντοτε έτσι δογματικό και αμετανόητο
στην υπεράσπιση των αρχών και των αξιών, που κάποιοι άλλοι έχουν
διαγράψει για να βάλουν στη θέση τους το ρεαλισμό της υποταγής και του
συμβιβασμού. Ποτέ δεν έκανε το λάθος να βάλει τα συμφέροντα των ξένων
και ντόπιων εκμεταλλευτών πάνω από τα συμφέροντα του λαού. Ποτέ δεν
έκανε το λάθος να τα διπλώσει, όταν θιγόταν η ανεξαρτησία της χώρας.
Ποτέ δεν έκανε το λάθος να ταχθεί ενάντια στην εργατική τάξη, την
αγροτιά και τη νεολαία, όταν διεκδικούσαν το δίκιο τους».
Ήταν τέτοια η σιγουριά του ώστε «απαντώντας» σ' εκείνους που μιλούσαν
για το «τέλος της Ιστορίας» και του έλεγαν πως «πήρε τη ζωή του λάθος»,
τόνιζε: «Σκέφτομαι: Αν έμοιαζα του Φάουστ και ξανάρχιζα τη ζωή μου από
την αρχή, τι θα έκανα; Σύντροφοι, μη βιαστείτε να κάμετε λόγο για
διορθωτικές κινήσεις, για περισσότερη πείρα, για λιγότερα λάθη και τα
παρόμοια. Και πάλι κομμουνιστής θα γινόμουνα και πάλι θα αγωνιζόμουνα
για έναν καλύτερο κόσμο και πάλι θα πολεμούσα - με λιγότερα ή
περισσότερα λάθη, αδιάφορο - για την πατρίδα, για τη δημοκρατία, για την
κοινωνική δικαιοσύνη, για το σοσιαλισμό. Γιατί πιστεύω ότι δύο είναι οι
κινητήριες δυνάμεις της ιστορίας: η εργασία και ο αγώνας. Και δύναμη στη
Γη, που να με αναγκάσει να χάσω την πίστη μου στην εργασία και στον
αγώνα, δεν υπάρχει. Άλλωστε, σύντροφοι, κι εσείς όλοι αν μπορούσατε να
ξαναρχίσετε τη ζωή σας, πάλι κομμουνιστές και αγωνιστές θα γινόσασταν.
Δεν μπορούμε να ζήσουμε διαφορετικά, παρά μόνο μέσα από τους αγώνες για
έναν καλύτερο κόσμο. Για τον κόσμο του σοσιαλισμού, που έρχεται, όσα
σημεία και τέρατα και να διαπράξουν οι Νεοταξίτες υπάνθρωποι...».
Τιμή του η τιμή του κόμματος
Στον Χ. Φλωράκη έχουν απονεμηθεί τα μετάλλια τιμής του ΕΛΑΣ και
στρατιωτικής αξίας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Επίσης το βραβείο
Φιλίας των Λαών από τον πρόεδρο του ανώτατου σοβιέτ της ΕΣΣΔ, το βραβείο
Καρλ Μαρξ από το συμβούλιο του κράτους της Λαϊκής Δημοκρατίας της
Γερμανίας και το βραβείο Δημητρώφ από το τη Λαϊκή Δημοκρατία της
Βουλγαρίας. Ιδιαίτερη στιγμή, η απονομή του βραβείου Λένιν το Σεπτέμβρη
του 1984 από την Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος
Σοβιετικής Ένωσης. Ωστόσο, γι αυτόν το μεγαλύτερο μετάλλιο ήταν η σχέση
του με τους ανθρώπους της εργασίας και της υπαίθρου. Μια σχέση καθόλου
προσποιητή και «πολιτικάντικη». Ιδιαίτερη αγάπη είχε για τα «παιδιά»
του, όλες αυτές τις γενιές που από τη μεταπολίτευση ανδρώθηκαν πολιτικά
κοντά του, αδιάφορο αν κάποιοι σήμερα ακολουθούν άλλους δρόμους. Όλα
αυτά τα «παιδιά» ορφάνεψαν με το θάνατο του. Γιατί, όπως χαρακτηριστικά
σημειώνει ο Νίκος Μπογιόπουλος στον «Ημεροδρόμο» του «Ριζοσπάστη»: «Το
«μάλωμα» του Χαρίλαου είχε κάτι από την τρυφεράδα της μάνας. O Χαρίλαος
ήξερε να σε «μαλώνει». Γιατί το δικό του το «μάλωμα» ερχόταν από έναν
άνθρωπο, που ποτέ δεν τσιγκουνευόταν το «μπράβο». Αν άξιζες το «μπράβο»,
στο 'δινε από καρδιάς. Κι όταν «άστραφτε και βρόνταγε», τότε ήξερες ότι
πήρες και πάλι αυτό που σου άξιζε. Σταράτα. Για τη γενιά των νεότερων
κομμουνιστών, αυτός, που πια αναμετριόταν με την Ιστορία, είχε πάντα
χρόνο. Να δείξει, να προτείνει, να συμβουλέψει, να ρωτήσει, να «πάρει
γνώμες».
Η σοφία του Χαρίλαου δεν ήταν μόνον ότι ήξερε τι έλεγε και πώς το
έλεγε. O Χαρίλαος ήταν σοφός, γιατί ήξερε να ακούει. Κέρδιζε με την
απλότητα του ανθρώπου, που ποτέ δεν καμώθηκε ότι τα ξέρει όλα,
αποδείχνοντας, έτσι, ότι ήξερε τα περισσότερα από όλους τους άλλους.
O Χαρίλαος ήταν από κείνους, που στο 'δειχνε ότι πάντα σε είχε στην
«έγνοια» του. Τον ένιωθες πλάι σου, όπως τη φροντίδα και τη ζεστασιά του
δικού σου ανθρώπου. O Χαρίλαος είχε πάντα το νου του στην ορμήνια μην
πέσεις σε κακοτοπιά. «Γνοιαζόταν» μη χάσεις το δρόμο, σου 'δειχνε τα
«περάσματα».
Για μας, για τη γενιά των νεότερων κομμουνιστών, δεν ήταν ποτέ ο
Φλωράκης. Ήταν ο «Χαρίλαος». O καπετάνιος, ο αντάρτης, ο ηγέτης.
Στρατηγός και στρατιώτης μαζί.
Ήταν ο «Χαρίλαος». O δικός μας και όλης της Ελλάδας. Ήταν το
«πρόσωπό» μας στην κοινωνία. Μας ρωτούσαν πώς πρέπει να είναι οι
κομμουνιστές και μεις απαντούσαμε: «Να, όπως αυτός»! Ήταν η ιστορία του
Κόμματός μας. Το καθάριο των οραμάτων μας. Τα τιμαλφή του παρελθόντος,
του παρόντος και του μέλλοντός μας. Το διαβατήριο στα ταξίδια της
συνείδησής μας. Ήταν το σύμβολο, η υπόληψη και η Τιμή μας». Το
τελευταίο αγνάντιο του ζευγά Στη ζωή του όσα κήρυττε τα εφάρμοζε
πρώτος. Ήρθε στη ζωή χωρίς περιουσιακά στοιχεία και αποχώρησε με τον
ίδιο τρόπο. Στο ιδιόχειρο σημείωμα που άφησε δεν έδωσε και δε ζήτησε
τίποτα. «Δεν το ονοματίζω τούτο το χαρτί διαθήκη για το λόγο ότι δεν έχω
τίποτα να διαθέσω.
Ό,τι βιος είχα το έχω δώσει στο Κόμμα, στο Κόμμα στο ΚΚΕ με τα γνωστά
σύμβολά του, τη Μαρξιστική - Λενινιστική ιδεολογία του, το πρόγραμμά του
και τις αρχές του.
Πολιτικά δεν έχω επίσης τίποτα να αφήσω. Ό,τι είχα το έδωσα με τη
συγκεκριμένη δράση μου. Να αφήσω πολιτικές ορμήνιες δεν το θεωρώ σοβαρό.
Θέλω να επιστρέψω, και να ταφώ στον τόπο που γεννήθηκα στο
Παλιοζογλώπι και συγκεκριμένα στον Αηλιά για νάχω αγνάντιο. O τάφος να
είναι απλός, μόνο να φραχτεί για να μην με ξεχώσουν τα αγρίμια.
Δε θέλω λόγους και στεφάνια. Αυτά να εκφραστούν με βοήθεια στο Κόμμα.
Γεια σας»
Έτσι απλά πέρασε το κατώφλι της ζωής και παραδόθηκε στην Ιστορία. O
θάνατος του συγκίνησε εχθρούς και φίλους. Δε θέλησε λόγους και παράτες
γιατί ποτέ δεν είδε τον εαυτό του σαν πολιτικό. Προτιμούσε να είναι ο
«σπείρων» τους σπόρους μιας άλλης κοινωνίας. Ή, καλύτερα, ζευγάς όπως ο
ίδιος έλεγε:
«Oι ζευγάδες φεύγουν, μωρέ! Η σπορά μένει. Και φουντώνει. Και
μεγαλώνει. Και καρπίζει. Και ρίχνει νέους σπόρους στη γη. Και οι κύκλοι
επαναλαμβάνονται. Έτσι νόμιζε και η γενιά του 1912-1913 ότι είναι η
τελευταία ηρωική γενιά. Και τι θα γίνει ο τόπος μόλις φύγει. Μα ήρθε η
γενιά του '40, η νέα σπορά, και ανέβασε πιο ψηλά τη σημαία του αγώνα.
Έτσι λέει κάθε γενιά - ταυτίζοντας τον εαυτό της με την ιστορία. Και
λησμονά τη σπορά. Που έρχεται πολύ βαθιά από το παρελθόν και πηγαίνει
πολύ βαθιά στο μέλλον. Βλέπεις, μωρέ, αυτά τα νιάτα γύρω σου, που
νομίζεις πως είναι ξεστρατισμένα και συμβιβασμένα; Κούνια που σε
κούναγε. Μόλις υπάρξει μια σπίθα, αυτά τα νιάτα θα γίνουν πυρκαγιά, θα
γίνουν ηφαίστειο. Και θα αποδειχθούν καλύτερα από τη γενιά των πατεράδων
τους και των παππούδων τους. Και θα σηκώσουν τη σημαία του αγώνα μέχρι
τον ήλιο. Είναι η σπορά, σου λέω...».
Αυτός ο ζευγάς με την πλούσια σπορά κίνησε για το Παλιοζογλώπι να
κάνει τη τελευταία του σπορά με το κουφάρι του λίπασμα στ' αγριολούλουδα
των Αγράφων. Αυτά που κάποια μέρα θα κόβουν οι πολίτες της κοινωνίας που
για τον ερχομό της πάλεψε σε όλη του τη ζωή.
Το καλύτερο επιμύθιο σ' αυτή τη διαδρομή γράφτηκε από «ανώνυμο» στο
βιβλίο συλλυπητηρίων του Περισσού: «Σ' ευχαριστώ γι' αυτό που ήσουν. Σε
ευχαριστώ γι' αυτό που μ' έκανες», «Αντίο καπετάνιε. Ήσουν τα νιάτα μας».
ΠANAΓIΩTHΣ ZABOYΔAKHΣ
Τα αποσπάσματα πάρθηκαν από το βιβλίο του Χρήστου Θεοχαράτου «Χαρίλαος
Φλωράκης - O Λαϊκός Ηγέτης»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.